Sinds ik anderhalf jaar geleden na een zeer heftige infectie de diagnose CVID heb gekregen, heb ik eigenlijk mijn "kop in het zand gestoken". Ik zag dat mijn lief en de kinderen enorm zijn geschrokken van dit bericht, verdrietig zijn en zich zorgen maken om mij. Zij weten immers als geen ander wat deze diagnose betekent en hoe onzeker de toekomst hierdoor is geworden.
Eigenlijk ben ik hierna alleen maar harder gaan "rennen" in het dagelijks leven, om maar niets te hoeven "voelen" en het vooral maar te ontkennen. Om maar geen schuldgevoelens te hoeven hebben naar de kinderen toe (want ik ben tenslotte degene die deze ziekte aan hen heeft doorgegeven). Ook om niet het gevoel te hebben te falen als echtgenote en moeder. Maar vooral ook om maar niet mijn lichaam en de bijbehorende klachten te hoeven ervaren en te voelen.
Ik kan alles nog net zo goed als voor die tijd......NEE......
Nee dus, ik moet heel goed voor mezelf zorgen en dat is juist wat ik niet goed kan. Ik heb mijn hele leven al voor anderen gezorgd en dit kan ik als de beste, maar ik kan helaas (nog) niet zo goed voor mezelf zorgen.
Tja ......hierin heb ik heb nog een lange weg te gaan......maar...... hierin heb ik vandaag wel de eerste stap gezet.