Al een aantal weken loop ik rond met in toenemende mate, wat vage hartklachten. Nou ja...vaag...in ieder geval voor mij vaag genoeg om ze te negeren en er meerdere verklaringen voor te vinden. Ach..een pilletje extra hier en een nitrospray'tje daar... en daar ging ik dan weer, op weg naar het intensieve revalidatietraject waaraan ik op aanraden van mijn bedrijfsarts aan was begonnen. Dit om mijn ziekte CVID te erkennen en om te leren hierin mijn grenzen te herkennen en aan te geven.
En ja hoor..hier was ik helemaal op de juiste plek aanbeland...want daar schort het bij mij wel aan.
Ik ben "goed" in het negeren van mijn klachten, de kiezen op elkaar zetten en als een pitbull verder gaan is wat ik mijn hele leven al zo ongeveer doe.
Een afspraak bij de cardioloog paste op dit moment ook niet in mijn agenda en ik neem mij voor dat ik deze zo snel mogelijk zal maken, als ik over een aantal weken weer wat meer tijd heb.
Het is helaas niet de eerste keer dat ik mijn lichamelijke klachten bagatelliseer en negeer en daarin ben ik tóch wel wat hardleers gebleken.
Zo ook nu weer...
Afgelopen zaterdag was het hoogtepunt bereikt en ben ik met alle toeters-en-bellen in allerijl weer naar het ziekenhuis gebracht en opgenomen op de afdeling cardiologie met inmiddels, serieuze hartklachten.
We zijn alweer een hectische week verder waarin ik verschillende onderzoeken achter de rug heb, waaronder een hartkatheterisatie.
Helaas heeft de vervangende cardioloog een geheel andere zienswijze dan mijn "eigen" cardioloog, die jammer genoeg op vakantie was.
Na wat aanpassingen in de medicatie en een emotioneel gesprek met deze betreffende cardioloog, wordt ik tóch ontslagen, ondanks mijn nog steeds aanwezige heftige hartklachten. Dat ik een paar uur daarvoor nog onwel ben geworden in de badkamer van het ziekenhuis, was voor hem geen reden om van zijn besluit af te wijken.
Bij thuiskomst stond een zeer verbaasde, maar nog meer, een bezorgde huisarts ons al op te wachten. Verbaasd over de gang van zaken van de betreffende cardioloog en het ziekenhuisbeleid, maar nog meer bezorgd. Bezorgd omdat hij zag dat mijn klachten nog fors aanwezig waren en de kans op herhaling ook zeer groot werd geacht door dezelfde cardioloog die mij zojuist had ontslagen uit het ziekenhuis. Hij deelde hierin onze zorg en ging meteen voor ons het één en ander uitzoeken en overleggen met een cardioloog in een universiteit medisch centrum.
Afijn...drie dagen later en vele telefoontjes verder, wordt ik nu alsnog met spoed doorverwezen naar het hartcentrum van een groot UMC. Hier erkennen en herkennen ze mijn klachten wel degelijk en zien ze dat er nog meerdere onderzoeken en behandelingen voor me mogelijk zijn.
Ik kan meteen de poli bellen voor het maken van een spoedafspraak.
Het is inmiddels vrijdagmiddag en we zijn bijna een week verder, er blijkt weer licht te komen aan het eind van deze turbulente tunnel. Na enkele telefoontjes en een aantal verbaasde medewerkers verder...
Wat blijkt...er is niemand aanwezig op de poli van dit enorme hartcentrum?!
Het is nu weekend en de turbulente medische mallemolen blijft nu dus in ieder geval tot maandagochtend zéker nog wel even doordraaien...