Laat me maar even...

Buiten schijnt de zon met een strak blauwe lucht. Vanaf de bank kijk ik uit op de rand van het bos en het frisse jonge groen is prachtig om te zien. Vanmorgen ben ik weer opgestaan met erg veel pijn in mijn lijf en ik heb geen energie. Aankleden en naar beneden lopen kosten me al erg veel moeite.
Zelfs de gedachte aan onze lieve, onstuimige en vrolijke pup kan de dag niet opfleuren. Ik ben vandaag ontzettend moe en heb ook geen energie om contact op te nemen met vriendinnen.

Soms voel ik me somber en mis ik mijn "oude" leventje. De tijd dat ik volop werkte en niet afhankelijk was anderen, als ik bijvoorbeeld een boodschap in het dorp wilde doen en dit nu niet meer even snel zelf kan halen.
Ik wil weer zelf kunnen autorijden en fietsen.

De laatste tijd lijkt het alsof ik nu overal lees en hoor, hoe ik zou moeten leven. Over positief denken, leuke dingen ondernemen, kiezen voor het moment en vooral genieten van de dingen die ik nog wel kan.
Ik heb vandaag geen zin in mensen die me goede raad geven, ik ben moe, verdrietig, boos en heb pijn. Nou én! Uit ervaring weet ik inmiddels ook dat het morgen weer helemaal anders kan zijn, dus laat me vandaag maar even met rust...