"Met de billen bloot"

Ik weet dat mijn hart ooit weer een aanval zal krijgen, het is alleen de vraag wanneer volgens de cardioloog. Ik schrijf het wel op, maar ik geloof het niet.

's Nachts als ik weer eens wakker word, geloof ik het wel en maakt het me soms onzeker, misschien zou het helpen als ik écht zekerheid kreeg? Het feit dat mijn lichaam niet naar behoren functioneert ervaren mensen soms als bedreigend en confronterend.
Mensen reageren vaak met, "ach jij bent nog jong en het zal allemaal wel meevallen" en hebben er vaak ook moeite mee om erover te praten of te reageren als ze mijn tranen zien. Het is dat ik gezond leef en niet rook, daar kunnen mijn lichamelijke problemen en ziekten niet aan toe worden geschreven. En ja, ook op mijn leeftijd kun je dus een aandoening krijgen die van grote invloed is op zowel mijn leven, maar ook op dat van ons hele gezin.

Ik kan volschieten als ik een briefje van onze zoon vind, waarop staat dat hij hoopt "dat mama over 3 jaar weer beter is". Dit doet mij énorm veel verdriet en ik vind het ook erg confronterend om te lezen. De jeugd van onze kinderen is daardoor ook minder onbezorgd door mijn ziekten en dat van hen zelf.

Hoe zwaar is het dan wel niet voor mijn Lief en de kinderen, om mij nu in een relatief korte periode alweer een aantal keer, acuut met een ambulance te moeten zien wegrijden.
Het is voor hen ook zo onzeker geworden en ook hun leven staat iedere keer weer op de kop. En dan heb ik het niet alleen maar over de dagelijkse gang van zaken, maar ook over het feit dat ze zich zorgen maken over mij en de toekomst. Hier is vaak helemaal geen aandacht voor.
Anderen weten vaak niet dat zij het zijn die mij helpen met het wassen en aankleden en daarnaast ook nog, voor een lange periode, een heel huishouden naast mijn zorg erbij runnen. Daardoor hebben ze vaak ook geen of weinig tijd over voor zichzelf, zoals hobby of ontspanning. Wat juist zo nodig is om dit ook te kunnen blijven volhouden.

Ik heb hierover met mijn huisarts gesproken en ik heb besloten om "met de billen bloot te gaan" en nu ook de thuiszorg in te schakelen voor mijn lichamelijk verzorging. Ik heb liever dat mijn Lief gaat hardlopen als ontspanning, dan dat hij mij de rug moeten wassen.

Uit schaamte en vanwege het kwetsbaar op moeten stellen, vind ik net lastig als mensen zich om me bekommeren. Kom op joh, je bent toch een grote meid?! Je hebt toch geen hulp nodig van anderen en je kunt toch alles zelf wel doen? Zegt de "pitbull" in mij.
Flauwekul natuurlijk, ik ben het verleerd om hulp te vragen. Ik realiseer het me als ik me zachtjes door de wijkverpleegkundige in bad laat begeleiden en zij mijn haren en rug wast, het voelt eigenlijk best wel fijn dat er nu voor mij en daardoor ook voor mijn gezin wordt gezorgd. Als ze weg is moet ik huilen, wie had dat gedacht, dat ik nu al hulp nodig zou hebben, maar ook gepaste trots naar mezelf toe, dat ik de hulp toch heb aangevraagd...